دفتر شعر (17)

هیشکی توی تاریخ قد ما خون دل نخورده

واسه ی یه ذره زندگی این همه نمرده

ته همه این غما ، باز ما سر بلندیم

یه روزی میاد که باهم دوباره بخندیم

بیا بنویسیم مثل درس ، مثل مشق

تو کتاب تاریخ فردا

بیا بنویسیم ما هنوز زنده ایم

زیر بار غم ها و دردا

بیا بنویسیم روزگار واسه این امیده

ولی ما می دونیم شب تار ، آخرش سپیده

جنگ و قهر و تحریم و ستم

این جهان پلشته

کی می دونه غیر از خودمون چی به ما گذشته